به گزارش پایگاه خبری ورزش ایران – ۹۱ورزشی ؛ تیم ملی فوتبال ایران در اولین دیدار تدارکاتی فیفادی مهرماه، شب گذشته در خاک روسیه به مصاف میزبان خود رفت و با نمایشی ناامیدکننده با نتیجه ۲ بر یک مغلوب شد. شاگردان امیر قلعه‌نویی که قرار بود در این دیدار عیار خود را پیش از رقابت‌های حساس جام جهانی نشان دهند، نه‌تنها درخششی نداشتند، بلکه فقدان برنامه تاکتیکی و سردرگمی در زمین، هواداران را نگران آینده کرد.
این شکست بیش از آنکه نتیجه خطاهای فردی باشد، نشان‌دهنده خلأ استراتژیک در تیم ملی بود. ایران با میانگین سنی بالای ۳۰.۸ سال در ترکیب اصلی، نه نشانه‌ای از انسجام دفاعی داشت و نه توانست در فاز هجومی خطرآفرین ظاهر شود. در سوی مقابل، روسیه که از حضور در رقابت‌های رسمی محروم است، با تیمی جوان با میانگین سنی ۲۵.۶ سال و متکی به بازیکنان لیگ داخلی خود، نمایشی پویا ارائه کرد. نکته قابل توجه، غیبت ستارگان روس مانند الکساندر گولووین و حضور محدود الکسی میرانچوک، لژیونر سری‌آ، از دقیقه ۶۸ بود. تنها چهره مطرح روس‌ها، ماتوی سافونوف، دروازه‌بان نیمکت‌نشین پاری‌سن‌ژرمن، بود که در این دیدار به میدان رفت.
تیم ملی ایران در حالی این نتیجه را پذیرفت که چند ماه پیش، اردن با نمایشی حساب‌شده در خاک روسیه به تساوی بدون گل دست یافت. اما شاگردان قلعه‌نویی نه‌تنها نتوانستند چنین مقاومتی نشان دهند، بلکه دو گل دریافت کردند و اگر خوش‌شانس نبودند، شاید دروازه علیرضا بیرانوند بیش از این هم فرو می‌ریخت.
ترکیب سالخورده و فقدان جوانی در تیم ملی
حرف‌وحدیث‌های جوان‌گرایی در تیم ملی مدت‌هاست مطرح می‌شود، اما ترکیب ایران در این دیدار با میانگین سنی بالا و حضور تنها دو بازیکن زیر ۲۸ سال (امیرحسین حسین‌زاده و محمد محبی) نشان داد که قلعه‌نویی همچنان به نسل قدیمی‌تر تکیه دارد. حتی تعویض‌های او نیز نتوانستند جریان بازی را تغییر دهند؛ ورودی دو بازیکن ۳۲ ساله به زمین، نه انرژی تازه‌ای به تیم تزریق کرد و نه تأثیری در نتیجه داشت.
عملکرد ضعیف بیرانوند؛ کابوس در دروازه
علیرضا بیرانوند که پس از محرومیت در تورنمنت کافا به ترکیب بازگشته بود، یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌های دوران ملی خود را ارائه کرد. او با نمره ۵.۶، روی گل اول روسیه مقصر بود و در ادامه با خروج‌های اشتباه، بارها دروازه ایران را در معرض خطر قرار داد. از ۲۶ پاس بلند بیرانوند، تنها ۳ پاس به مقصد رسید و از ۱۱ ارسال به نیمه حریف، فقط یک توپ توسط هم‌تیمی‌ها کنترل شد. این عملکرد، حتی در فاکتورهای همیشگی او مانند شروع مجدد و بازی با پا، ناامیدکننده بود.
چرخه تکراری ناکامی تاکتیکی
این دیدار، هشداری جدی برای کادر فنی تیم ملی بود. تیمی که نه شجاعت حمله دارد و نه استحکام در دفاع، برای گلزنی صرفاً به خلاقیت فردی بازیکنان وابسته است. تصمیمات تاکتیکی کادر فنی، از انتخاب ترکیب تا تعویض‌ها، نه‌تنها تغییری مثبت ایجاد نکرد، بلکه نشان‌دهنده چرخه‌ای تکراری از اشتباهات بود که ایران را از پیشرفت بازمی‌دارد. با نزدیک شدن به جام جهانی، این نمایش شکننده زنگ خطری برای قلعه‌نویی و شاگردانش است. آیا تیم ملی می‌تواند از این خواب تاکتیکی بیدار شود؟