اینکه تیم ملی والیبال ایران می تواند در دومین حضور المپیکی اش در توکیو ۲۰۲۰ روی سکو قرار گیرد، بیش از آنکه یک حرف کارشناسی باشد، نشأت گرفته از عدم شناخت کافی از موقعیت امروزی تیم های مطرح جهان در این رشته و بر گرفته از نگاه احساسی است.
از همه مهم تر اینکه حتی مربیان تیم های بخت دار مدال نیز که بر همه زوایا و جزئیات کار و نیروهای تحت امرشان اشراف دارند، جرأت پیش بینی ندارند و قولی مبنی بر کسب حتمی مدال نمی دهند.
نه اینکه کسب مدال محال باشد ولی با توجه به توان و پتانسیل موجود والیبال ایران هرگز چنین پیش بینی ای مبنای علمی نداشته و ندارد. ضمن آنکه والیبال ایران در ۴ سال گذشته هرگز در چنین مسیری طی طریق نکرده تا امروز با توجه به عملکرد پلکانی اش حالا پیش بینی سکو داشته باشیم.
در ورزش و بخصوص المپیک بارها شاهد بوده ایم که چگونه قهرمانان پرامید و صاحب بخت از دستیابی به مقام و عنوان پیش بینی شده بازمانده اند و بالعکس چه بسا نفرات و تیم های بدون شانس که گاه با بخت و اقبالی خیلی از مواقع به موفقیت و مدال رسیده اند.
در ورزش های گروهی چون والیبال امکان شگفتی سازی بدون فراهم آوردن مقدمات موفقیت به راحتی میسر نیست و هرگز هم در تمامی ادوار المپیک که والیبال از المپیک ۱۹۶۶ توکیو به جرگه بازی ها پیوست تا به امروز شاید لغزش های کوچک از سوی قدرت های شناخته شده را دیده ایم اما شاهد حضور هیچ تیمی متوسط در روی سکوها در هیچ دوره ای نبودیم.